Maandelijks archief: september 2011

Nee, je krijgt het niet voor niets, zucht de groenteboer, terwijl hij mijn sperzieboontjes afweegt. U is er al vroeg bij? Ja, mompel ik, het leven gaat wel door natuurlijk. Ook ’s morgens heel vroeg, helaas!!!.
Heeft u het al gehoord?, vraagt de groenteboer. Nee, wat zou ik dan wel gehoord moeten hebben. Nou, aarzelt de groenteboer, van Amerika! Van Amerika? Wat van Amerika? vraag ik. Nou, dat Amerika is verdwenen. Verdwenen, zeg ik verbaasd, hoezo verdwenen? Het is er niet meer, fluistert de groenteboer, Waar eens Amerika lag is nu alleen nog maar water. De oceaan. Het lijkt wel of Amerika nooit heeft bestaan. Ik deins terug, waar heeft die man het in godsnaam over?
Ik pak de sperzieboontjes en de druiven en spoed me naar huis. Daar zet ik de televisie aan.
Groot nieuws!!!!!!!!!!!! Het onmogelijke is gebeurd. Amerika is verdwenen. Canada en Mexico liggen op hun oude plek. Maar daartussen is alleen maar water. De Atlantische Oceaan. Of misschien de Grote Oceaan. Alle zenders zenden uit op oorlogssterkte.
De USA verdwenen. Hoe is dit mogelijk? Waarom heeft niemand het gezien? Het ene ogenblik was het er nog en het volgende ogenblik was het er niet meer. Waar zijn alle mensen? De bergen en de prairies?
Die avond draait de wereld dol. Beurzen storten in. Bedrijven gaan failliet. En de kerken zitten vol. Dit moet een daad van God zijn. God straft Amerika voor zijn overmoed. Voor zijn bandeloosheid en zijn wreedheid.

Maar later op de avond sijpelen nog vreemdere berichten door in de media. De planeet Mars is veranderd!!! Mars heeft plotseling een dampkring gekregen. En er is water!!! Heel veel water. De hele planeet is bedekt met water. En er is een eiland gezien. Een kolossaal eiland. Het heeft exacte de vorm van de USA. Er zijn ook steden te zien. Er stromen rivieren. En aan een kant van het eiland ziet men reusachtige bergen. Met besneeuwde toppen.

Ja, er bestaat een God. Hij heeft een wonder bewerkstelligd. Het is tijd voor bescheidenheid en verwondering.

De mens vindt zichzelf eindelijk weer terug.

De krant van zeven september 2011. Een kwaliteitskrant. Zegt men. Interessante bijdragen van interessante mensen. Mijn oog valt op een bijdrage van onze eigen Nederlandse Olivier B. Bommel, voormalig handelaar in oliën en vetten en een verdienstelijke conservatief politicus uit de stal van de VVD. We zien ook zijn foto in de krant. Hij zit op een eenvoudig, doch uiterst smaakvol stoeltje achter een sober aandoende keukentafel voor een ordelijk ogende boekenkast. Hij kijkt met een zweem van ironie in de lens van de camera.
Hij wordt ondervraagd over zijn ‘magnus opus’ dat handelt over intellectuelen in de politiek. Het resultaat van het interview is niet zo belangwekkend. Men komt te praten over het populisme en de ondervraagde waagt zich zelfs aan een definitie van populisme. Het is een definitie van niks. Ondervraagde stelt ook dat het valt te betreuren als algemene ideeën in lege hoofden worden geplant en hij is eveneens van mening dat ijdel getheoretiseer van intellectuelen het zicht op de werkelijkheid blokkeert. Als voormalig handelaar in oliën en vetten weet de ondervraagde maar al te goed dat men ervaring moet hebben om te kunnen oordelen over bijzondere onderwerpen.
Wat lees ik nu eigenlijk? Ik lees dat ondervraagde zijn eigen werkelijkheid als waarheid poneert. Wat ik mis is ook maar een begin van relativeringsvermogen. Misschien is dat wel de tol die de macht eist van zelfbenoemde intellectuelen. Het maakt zo’n verdomd onbescheiden indruk, vind ik. Om over de filosofische implicaties van de uitspraken van de ondervraagde maar te zwijgen!!

In dezelfde krant schrijft een mediageile schrijver over de modieuze conceptuele schilder Mark Rothko. Hij is naar het museum gegaan om het werk van Rothko te ondergaan en beschrijft dit proces in bloemrijke grote woorden. Onze schrijver ondergaat de confrontatie met het werk van Rothko als een uiterst unieke artistieke en emotionele ervaring. De kwalificatie ‘Goed’ is daarbij een volstrekt onvoldoende omschrijving van de kwaliteit van het werk van Rothko.
Sommige mensen moeten huilen als zij bepaalde schilderijen zien. Mag dat? Natuurlijk mag dat, maar het heeft niets te maken met de artistieke waarde van een afbeelding. Het wenen wordt veeleer veroorzaakt door gemoedstoestand van de observant, zo vertelt ons de bekende kunstliefhebber meneer Henk van Os. Zo moest Henk eens smartelijk huilen bij een schilderij van twee meisjes die boeken lazen en muziek maakten. Het kwam omdat zijn verkering net was uitgeraakt.
Bij Rothko ligt dit echter anders, vertelt ons de mediageile schrijver. Het werk van Rothko heeft het intrinsieke vermogen om toeschouwers aan het wenen te brengen. Rothko laat ons de onontkoombaarheid van het Niets – ja, die hoofdletter staat er echt – zien.

En zo zien we in de krant van vandaag twee keer de beschrijving van een werkelijkheid. En het valt mij ook nu weer op dat enthousiaste en bevlogen mensen soms hun werkelijkheid als de enige ware werkelijkheid proberen te slijten. Dat is aandoenlijk, maar er schuilt ook een gevaar in. Moet ik nog meer zeggen!!!!

NB. Kent u Guy Verhofstadt? Hij was te gast bij Jelle Brandt Corstius. Hij sprak eveneens in lyrische bewoordingen over Mark Rothko. In ongeveer dezelfde bewoordingen als onze mediageile schrijver. Is dat nu toeval of is hier sprake van een geheime promo-campagne?