Maandelijks archief: november 2011

Voorbode van ondraaglijk onheil. Op 4-11-2011 wordt bijna een temperatuur van 19 graden Celcius bereikt.

In alle vroegte begeef ik mij op weg naar het festivalterrein. Boven de weiden hangen grote luchtballonnen om te voorkomen dat vijandige vuurvogels het festivalterrein kunnen bestoken met hun adem des doods. Het is nog steeds geen vrede. En het botert niet tussen de moerasmannen en de luchtpiraten . De verre witte zon staat hoog aan de lichtpaarse hemel. Ik moet eerst nog een stuk door de dichte bossen lopen om mijn bestemming te bereiken. Grote zilveren bomen van vele honderden meters lang torenen hoog uit boven de glooiende ondergrond van dicht lichtgroen struikgewas en vormen een bescherming tegen de schadelijke stralen van de purperen zusterzon die aanstonds zal opkomen om het landschap donkerder te gaan kleuren.
Dan word ik een aanzwellend geruis gewaar. De lichtere geluiden groeien al gauw uit tot het diepere dreunen van zware machines. Een schaduw valt over mijn pad en de lucht lijkt te sidderen in het aangezicht van het aanstormend geweld van de zwarte kurassiers des doods. Gezeten in hun voorwereldlijke luchtmachines duiken zij naar de grond om alles wat leeft te vernietigen. Het einde lijkt voor de zoveelste keer te zijn begonnen. Ik doe mijn linnen rugzak af en haal mijn smaragdgroene glazen bol tevoorschijn. Met een licht pulserend licht bouwt de bol binnen een fractie van een seconde een stralingsschild om mij heen. Nog geen tel later bevind ik me te midden van ontploffende zwaartekrachtgranaten. De felle flitsen van SDL- gravitonen lekken begerig tegen het schokkende gluonenschild. Ik schouder de magische elektronenbazooka, ik richt en ik vuur een veelkleurige droomkogel af. Het prachtige projectiel raakt de zwarte kurassiers precies in hun zwakke stee, namelijk in het hart van hun verbeelding. Zij storten ontmythologiseerd ter aarde en roepen al vallend hun godin van het esoterische zwaard aan. Zij die vlammend toezicht houdt op de juiste verdeling van goed en kwaad. Zij die er is, er was en er altijd zal zijn. Door de impact van hun val schieten grote brokstukken ectoplasma als ontketende voetzoekers met een hoog gillend gesis de lucht in en beschrijven onder invloed van intermitterend ontploffende zwaartekrachtgranaten willekeurig grillige banen die zich des te duidelijker aftekenen tegen de steeds purper wordende kleur van de hemel.

Zoiets maakt mij wel altijd hongerig. Ik haal mijn multidoos uit mijn rugzak en toets kaviaar, Chablis en notenpaté in. Voedsel wordt altijd opgediend in de ruimten van je dromen. Ik zit plots in een gebouw dat aan een steile bergwand hangt. Met uitzicht over een oceaan van mogelijkheden. Mijn mogelijkheid visualiseert zich in bijzonder hoge, maar traag voortrollende reuzengolven die frêle bootjes dragen waarin onwerkelijk mooie meisjes in veelkleurige gewaden wanhopig om hulp schreeuwen. Zo nu en dan slaat een bootje om en verdwijnen er meisjes onder het wateroppervlak dat zacht ploffend begint te kolken doordat geëlektrificeerde etherhaaien vechten om de resten van de smakelijke imago’s van de plots woest bewegende meisjes. Van heel ver klinkt ijl kindergezang hetwelk sterk bijdraagt aan de surrealistische sfeer van mijn fantasma.
Na het eten sluit ik mijn fantasma af en herneemt de oceaan zijn saaie eeuwigdurende golfbeweging, mij in slaap wiegend en meevoerend naar de kusten van een gestrand universum aan de periferie van mijn verbeelding. Tegen het zwart van de kille ruimte hangt een blauwgroene planeet. Mijn werkelijkheidsanalyse voorspelt stoffelijk leven. Ik tune in en hoor berichten over euro’s en crisis. Ik raak licht geïnteresseerd en visualiseer een totaalbeeld. Het betreft een primitief vierdimensionaal universum met hier en daar tekenen van stoffelijk leven. Ik concentreer me op de blauwgroene planeet. Wat ik percipieer bevalt me eigenlijk niet zo. Ik besluit om dit vervelende gedoe te gaan afsluiten door gebruik te maken van het in de esoterische praktijk altijd betrouwbare middel van vacuümverval. Een mogelijkheid die zich baseert op de verschijnselen van de kwantumvacuümfluctuatie. Een staat van hogere energie zal zich binnen een vacuüm altijd willen transformeren naar een staat van lagere energie. Een handig proces waarbij de werkelijkheid van het universum radicaal wordt vernietigd om plaats te maken voor andere nuttiger zaken.
Ik zap weg en weet dat ik een mislukt experiment definitief heb afgesloten.
Door mijn multidoos te activeren kom ik weer op het ectoplastische slagveld terecht. De eeuwigheid omsluit mijn wezen en ik ben weer in de toestand van alles in een. Mijn “IK” versmelt naadloos met het totaal en bestaat niet meer.

De uitvalsbasis van de Witte Wieven.

Oioioioioi!!! Het is helemaal mis met mijn “schrijven”. Ik heb alle oude stukjes nog eens gelezen. Slecht tot heel slecht!!! Onsamenhangend en verward. Afgekloven woordcombinaties en te veel bijvoeglijke naamwoorden. Het zouden korte, treffende zinnetjes moeten zijn vol met woordvondsten en taalgrapjes. De inhoud zou licht moeten zijn en de vorm sober. Jonge mensen zouden er zich , vooral om commerciële redenen, in moeten kunnen herkennen. Maar ik ben oud. In jolige en jeugdige kringen spreekt men wel van een “oude lul”. Ik kan alleen als een “oude lul” schrijven. Dus met lange zinnen. Met veel bijvoeglijke naamwoorden. Met krullen en versieringen. Als ik zeg dat het helemaal mis is met mijn “schrijven” dan doel ik uiteraard ook op de onontkoombaarheid van mijn tragische noodlot als talent-arme “oude lul”. Helaas kan ik alleen maar “schrijven” als “oude lul”. Een “oude lul” met een overduidelijk gebrek aan noemenswaardig commercieel of artistiek schrijftalent. Natuurlijk zijn er tientallen talentvolle oude schrijvers aan te wijzen die wel excelleren in eenvoudig, edoch doelmatig taalgebruik, die het gebruik van de simpele metafoor niet schuwen en die hun zinnen kort tot zeer kort houden. Maar nogmaals, dat alles geldt niet voor mij. En, als schrale troost, ook niet voor de vele tienduizenden mensen die, geheel in lijn met het dogma van de roze bril, wel van zichzelf vinden dat ze tot de beste, maar helaas en volstrekt ten onrechte, nog niet ontdekte, schrijvers ter wereld behoren. Laat overigens onverlet, dat ik van mening ben dat ik zelf best goed met de pen kan fantaseren.

De dageraad hangt als een lijk aan een galg boven de verre horizon (kijk, dat bedoel ik nou!) Alles is grijs. De regen valt gestaag. Druppels kletteren driftig op de capuchon van mijn gekreukelde plastic regenjack. Het is windstil. Slechts het gegorgel van de regen, die zich altijd weer een weg zoekt naar lager gelegen delen, verstoort de rust. Naast mij loopt de hond. Een braaf beest. Oud en betrouwbaar. Hij blaft alleen als het echt nodig is. Hij is introvert. Op zijn gezadelde rug zit de kabouter. Mijn kabouter. Ik ken de kabouter al zo lang als ik leef. Hij is mijn geweten. Vreemd genoeg ben ik nooit geboren. Ik ben er altijd al geweest. Steeds weer in de vorm van nieuwe personages. Soms een bakker, dan weer een gescheiden boekhouder, maar ook redelijk vaak een losbollige zeeman. Momenteel zwerf ik hier rond in de gestalte van een gelukkig getrouwde jonge piloot met ziekteverlof. Net de ziekte van Pfeiffer achter de rug. Aansterken. Wandelen op het strand met de hond en de kabouter. Mijn kabouter zegt nooit erg veel. Maar als hij wat zegt is het ook meteen raak. U kent ze wel, die kabouters die nooit wat zeggen. Maar als ze dan een keer hun mond open doen is het niet voor niks. Ja, die rake droge humor, die kan er behoorlijk inhakken.
Nou, zo’n soort kabouter heb ik.
Dreig ik te ontsporen dan weet de kabouter me met een gevat woord of een absurde grap weer op de rails te krijgen. Werkt zijn terechtwijzing niet, dan wordt ik gedwongen van personage te veranderen. Gelukkig gebeurt dat niet zo vaak.

Het is stil op het strand. De zeemeeuwen zitten lamlendig op het natte zand en kijken weemoedig over de stille zee uit. De hond gaat iets sneller lopen, daartoe aangespoord door de kabouter. Ze draven nu voor mij uit. Ik zie de kwast aan het rode puntmutsje op en neer gaan. Het is nog te vroeg voor andere mensen op het strand. Plots staat de hond stil en geeft één blaf. De kabouter is afgestegen en staat te kijken naar iets dat half in het zand begraven ligt. Ik kom naderbij en zie dat het een prachtig bewerkt kistje is van ebbenhout (bij mij zijn gevonden kistjes altijd van ebbenhout). Ik pak het kistje en maak het open. Zacht sissend ontsnapt een zwart gas. Boven onze hoofden vormt dit gas een soort voertuig. Wij stappen in en vliegen weg. Ik ken het klappen van de zweep. Ik ben piloot. Wij vliegen steeds sneller en hoger. Boven ons wordt door een langzaam naar voren schuivende transparante overkoepeling geleidelijk de ruimte afgesloten waarin we ons bevinden. Ik zit achter de knoppen en roep “Hou je vast, we gaan alweer landen” Beneden ons ligt een eilandje in een onmetelijke oceaan. Een groene stip in een onafzienbaar vlak van blauw. Palmbomen en een strand. Even verder een houten huisje. We gaan er binnen en staan terstond midden in een drukke stad. Geen gewone stad, nee, een stad van de toekomst. U kent ze wel, die steden van de toekomst. Hele hoge dunne gebouwen. Kleine zwevende autootjes en veel groen van exotische onbekende bomen. Sommige bomen zijn nog hoger dan de hoogste gebouwen. En dan praten we echt over enkele kilometers. De kabouter zit inmiddels weer in het zadel bovenop de hond. De hond sjokt voort. “We gaan naar God”, zegt de kabouter. “Naar God?”, vraag ik verbaasd. “Ja, naar de baas die jullie gemaakt heeft. Die noemen jullie toch God”, zegt de kabouter betweterig. Ik doe er verder het zwijgen toe. We staan voor het hoogste gebouw van de stad. Een enorme deur. Honderden meters hoog. Boven de deur staat in kolossale gouden letters “GOD”. We zijn er, zegt de kabouter, schoenen uit. Je mag hier alleen zonder schoenen naar binnen!
In die immense deur zit een heel klein deurtje. Net groot genoeg om ons binnen te laten. In een klein en knus kantoortje zit een ouderwets geklede man achter een enorm cilinderbureau. “U wenst?” vraagt hij. Voor ik wat kan zeggen roept de kabouter: “Wij zoeken de WAARHEID. Deze meneer hier “, en hij wijst met zijn piepkleine vingertje naar mij, “zoekt de WAARHEID”. “U bedoelt GOD”, zegt de man vermanend. “Daar is de lift. Bovenste verdieping”.
In de lift zoeven we met zijn allen naar boven.
Als de liftdeuren open gaan stappen we uit in een smalle gang. Op de muur tegenover de liftdeuren bevindt zich een bord met een pijl naar rechts. HEMEL (honderd miljard lichtjaren) staat erop. Wij lopen een klein eindje naar rechts en bemerken dat het einde van de smalle gang inderdaad niet te zien is. Alle lijnen vloeien naar één punt. Dan kijken we ook maar even naar links. Daar blijkt de gang al snel te eindigen en uit te komen op een soort massieve kluisdeur. HEL staat er op geschreven met vlammende rode letters. Door de kieren van de kluisdeur kringelt wat zwarte rook naar boven.
Wij kijken achter ons. De liftdeuren zijn verdwenen!!! De kabouter neemt meteen een beslissing. Naar rechts, piept hij benauwd.
Dat alles is nu al heel lang geleden en wij lopen nog steeds.