Het is niet alles goud wat er blinkt.
Het afgelopen jaar betekende, volgens mijn bescheiden mening, voor de mensheid een belangrijk kantelpunt in zijn evolutionaire geschiedenis. Aanzet was en is de huidige extreem sterke “El Ninho” die er voor zorgt dat de opwarming van onze aarde in de nabije toekomst, mogelijk zelfs exponentieel, gaat toenemen. Het klimaat zal nog sterker en ingrijpender gaan veranderen. De eerste aanzet zien we nu al met eigen ogen. Grote delen van de aarde zullen in de nabije toekomst voor de mens onbewoonbaar worden en dit zal tot gevolg hebben dat bizar grote aantallen mensen naar veiliger oorden zullen vluchten. Oorlogen om water, ruimte, voedsel etc zullen ontstaan en rap in aantal toenemen als dit proces zich in de tijd steeds sterker ontwikkelt.
Wij maken het mee en zijn hoogstwaarschijnlijk mede verantwoordelijk voor deze apocalyptische gang van zaken. Het leven in deze tijd in onze zogenaamde westerse wereld heeft iets weg van het vrolijk en onbezorgd dansen op de bodem van een krater van een vulkaan die op het punt staat om uit te barsten. Ik maak me grote zorgen. Ik heb kinderen en kleinkinderen en ik vrees met grote vreze. Dit gaat niet goed.
Wat zijn de belangrijkste problemen?
Verreweg het belangrijkste probleem is de kolossale, angstaanjagende overbevolking op deze getormenteerde planeet. De aarde lijkt een beetje op een trein in India tijdens het spitsuur. Zelfs op het dak zitten reizigers.
Nog een belangrijk probleem is het destructieve, op hol geslagen, mondiale economische systeem. Tegenwoordig wordt deze decadente perversiteit gelabeld als het bevrijdende neoliberale marktdenken. Een nihilistisch, super hedonistisch systeem, dat vanuit ons reptielenbrein gestuurd wordt door existentiële angst en de daaruit voortvloeiende hebzucht, machtswellust en de o zo eigenaardige, pathologische drang naar persoonlijke erkenning. De meeste wereldburgers zijn blind voor de levensbedreigende gevaren die een dergelijke ‘wereldbeschouwing’ aankleeft. Zij zijn (nog) niet in staat om deze oeroude reflexen middels de rede te rationaliseren, laat staan te relativeren en te kanaliseren. Dat valt te betreuren.
De mens dreigt zichzelf uit de evolutionaire markt te prijzen door een leefomgeving te creëren waarin hij niet langer kan bestaan. Met andere woorden, hij is, mijns inziens, bezig om zichzelf uit te roeien.
NB. Uiteraard is, naar mijn mening, de evolutie een blind en volstrekt a-moreel proces. Over uiteindelijke zingeving valt door ons helemaal niets te zeggen. Zelfs door de heren geleerde academici niet. Dat er voortdurend wel uitspraken worden gedaan over de ultieme zingeving van het menselijk bestaan bewijst eens te meer hoe de mens zijn positie in het onderhavige ruimte-tijdcontinuüm overschat. Het enige dat ik kan doen is mij bepalen tot het definiëren van mijn eigen zingeving in dit leven, namelijk zoveel mogelijk trachten het eigen ‘lijden’ of dat van mijn medemens te voorkomen en te proberen het ‘lijden’ dat je desondanks toch ten deel valt, te doen verkeren in een, de eigen geest versterkende, levenskracht.
En nu weer naar een lager abstractieniveau!!
Er komen duidelijke, niet mis te verstane, signalen vanuit de wetenschap die ons waarschuwen voor de reële gevaren die in ons in de nabije toekomst zullen bedreigen. Maar de mens is kennelijk mentaal nog te zwak om deze waarschuwingen ter harte te nemen en te internaliseren. De huidige gemiddelde wereldburger is té sterk geïnvolveerd in zijn decadente a-vitale levenswijze om de urgentie van de noodzaak tot het oplossen van genoemde problemen te kunnen of te willen beseffen. Ook dat valt te betreuren.
Maar ik laat me door dat alles niet deprimeren of tegenhouden om het, in mijn ogen, juiste te doen. Ik trek mijn eigen plan. Ik probeer alles te volvoeren wat binnen mijn vermogen ligt om het dreigende gevaar en het komende onheil te keren, zonder mijzelf daarbij echt buiten de samenleving te plaatsen.
Wat proberen wij (ondergetekende en zijn echtgenote) zoal te doen om de aarde en zijn natuurlijke hoedanigheid met verschuldigde eerbied te behandelen.
U kunt dan denken aan het volgende:
De grote auto die we hadden verkopen en er een heel klein autootje voor in de plaats aanschaffen. Het autootje rijdt 1 op 26. Het gebruik van dit uitzonderlijk kleine autootje tot een minimum beperken, dat wil zeggen het wagentje alleen gebruiken in uiterste noodzaak. Niet meer rijden dan 5000 kilometer per jaar en indien mogelijk nog minder.
95% van onze verplaatsingen per fiets of lopend verrichten. Dus ook als het regent of anderszins slecht weer is.
Uitgaven budgetteren. Niet meer aan boodschappen uitgeven dan 12,50 euro per dag. Zaterdagse boodschappen mogen niet meer dan 50 euro kosten.
Onze vaste lasten minimaliseren.
Zo weinig mogelijk energie gebruiken. Thermostaat op 20 graden voor de huiskamer. En alleen de vertrekken waar je veel verblijft verwarmen tot 17 graden. De rest wordt niet verwarmd.
Nooit meer met het vliegtuig op vakantie gaan.
Alleen nog maar biologische c.q. milieuvriendelijke producten eten.
Slechts een keer per week biologisch vlees eten.
Het besef koesteren dat jouw inspanningen weliswaar een druppel op een gloeiende plaat zijn, maar dat een heleboel druppels te samen toch zomaar een oceaan kunnen vormen.
Zoveel mogelijk zelf doen of maken. Je huis zelf schoon houden. Je eigen voedsel verbouwen. Je eigen kleding maken. Je eigen meubels maken.
En om er de moed in te houden, je eigen muziek componeren en zelf uitvoeren.
En denk niet dat je dit niet kunt, want ik weet uit de praktijk dat iedereen dit kan als hij/zij maar wil. De een beter dan de ander, maar toch!
Het belangrijkste is misschien nog wel dat je een eigenstandig leven moet leiden. Dat je een kern moet hebben. Dat je geen lege huls moet zijn die naar believen door anderen volgestort wordt. Het gaat om de werkelijk vrije mens die in volwassen relatie met zijn naasten wil leven en handelen op basis van liefde, wijsheid en rede.
Er zal best nog wel heel veel meer zijn wat je zelf kunt doen om de aarde te sparen. Ik gaf hierboven slechts een limitatieve opsomming. Belangrijk is volgens mij dat de vervreemding die veel westerse mensen bij de strot heeft, wordt teruggedrongen door zaken weer zelf te doen. Door de verantwoordelijkheid voor je eigen leven, daar waar dat mogelijk is, ook weer zelf in te gaan vullen. Bijna alle zelfstandigheid is ons gedurende de laatste drie honderd jaar afgepakt door de mythe van het euforische geluk dat een steeds verder voortwoekerende arbeidsverdeling en standaardisatie van de productie ons zou moeten gaan bieden. Dat geluk is een sprookje gebleken. Mondiaal bezien is het een doodlopende weg. Het vigerende economische systeem dreigt nu onze collectieve ondergang te worden. Tijd om het anders te gaan doen en echte vrijheid weer terug te geven aan de mens. Met de ons ten dienste staande technieken moet dit mogelijk zijn. Ik ben dienaangaande vrij optimistisch.
Maar hoe te beginnen?
Door zelf creatief te zijn, door je te verwonderen en door een beetje consistentie en harmonie in je leven te brengen. Door, op een solide en sociale wijze, tevreden te zijn en door niet voortdurend te denken dat het elders altijd veel leuker is dan waar je nu bent. En vooral door niet te denken dat het dwangmatig vermeerderen van alles en nog wat gelukkiger maakt. Ik heb al talloze keren op mijn blog tot in detail beschreven wat ik een ideale wereld vind en ook wat ik een niet-ideale wereld vind. Daarom zal ik daarop hier niet verder ingaan.
Bij dit hele proces zijn humor, het relativeren van het eigen ‘ik’ en het afzetten van de prachtig gepimpte roze bril absoluut noodzakelijke componenten.
Een prettig kerstfeest en een gezond en harmonieus nieuwjaar wordt u allen van harte toegewenst.
wereld en verwondering 