Mijn vader wilde liever verdrinken.

Je kunt je nooit genoeg verwonderen.

De stemmen zijn er weer. De stemmen die fluisteren, verleiden, aanzetten tot en dreigen. Vooral dreigen. Zij dreigen mij te vermoorden als ik niet luister. Als ik niet doe wat zij willen.
Vroeger, toen ik nog jong was, ging ik heel vaak met mijn vader vissen. Mijn vader had een roeiboot. Met die roeiboot gingen wij het meer op. Meestal ’s morgens heel vroeg. Als er nog een lage nevel boven het water aarzelde. Wij zaten geduldig te wachten op de vissen die het aas moesten vreten. En alles was goed. Mijn vader zei dan vaak dat de verdrinkingsdood een mooie dood was. Als hij toch dood moest gaan, dan zou hij wel willen verdrinken.
Later toen ik in de grote stad woonde werd ik ziek. Af en toe verbleef ik in een ziekenhuis. Ik was verward. Zei men. Ik heb er zelf nooit wat van gemerkt. Mijn vader kwam mij vaak opzoeken. Mijn moeder was inmiddels overleden. En toen kwam mijn vader niet meer. Hij was ziek. In het ziekenhuis is hij overleden. Ik mocht naar zijn begrafenis. Er waren veel mensen. Mensen uit ons dorp. Iedereen kende mijn vader.

De stemmen zeggen dat mijn vader ontevreden is.

Hij is verkeerd dood gegaan. Hij had willen verdrinken. En dat is niet gebeurd. Hij is in zijn bed gestorven. In een ziekenhuis. Dat was niet de bedoeling. Dat was geen mooie dood. Ik moest het goed maken, zeiden de stemmen. Ik moest het alsnog goed maken.
’s Nachts heb ik hem gehaald. Hij lag al een tijdje in de grond. Ik heb hem eruit gehaald. Hij dankte me. Hij lachte naar me en zei dat ik precies wist wat hij wilde. We hadden het er vroeger zo vaak over gehad.
Daarna hebben ze me naar het ziekenhuis gebracht. Ik heb gedaan wat ik moest doen.