Vanochtend vond ik bij het doorbladeren van een oude schoolagenda een klein briefje met een allerwonderlijkst gedichtje. Ik moet het hebben gemaakt toen ik 17 jaar was. Hoogstwaarschijnlijk was ik toen een opgefokte testosteron-bom met weltschmerz. Om het niet voor mezelf verloren te laten gaan plaats ik het in mijn blog. Kan ik later nog eens terugkijken en hartelijk lachen.
“Museumplein Trash,
Zo, Zo, u is een vlinder,
van wondre vleugelpracht
Van weinig interesse
En u zit erbij en wacht
U danst en lalt in’t donker,
Uw schreeuwen in de nacht,
van “Alte Kameraden”
van Feijenoord de helden
en van Ajax diep veracht.
Ja, ja, u is een vlinder
en met uw kleine geest
veroorzaakt u meer hinder
dan het echte hinderbeest.
wereld en verwondering 
In (bijna) ieder mens schuilt een romanticus en het vleugje ironie is de gang naar volwassenheid en het noodzakelijke beter weten. Maar het is mooi om je jeugd te bewaren.